Super Marco

Ik fiets mijn favoriete rondje door de duinen naar het strand.  Bovenaan de houten trap bij strandpaal 9 ontmoet ik Marco. Dit is zijn vaste stek. Hier bij de leuning parkeert bij zijn mobiel met ruim uitzicht over zand en zee. Marco ziet er gezond uit, zijn baard is verzorgd. Hij valt niemand lastig en geniet van zijn vaste voorraad Pitt biertjes in zijn mandje. Maar sommige bewoners van de deftige Vogelwijk zijn schuw en lopen gauw door. Elke ochtend rijdt Marco het stuk van Wateringen naar Kijkduin in zijn wagentje. Hij is opgewekt en maakt graag een praatje. Maar dat is niet altijd zo geweest. Na een gespek durf ik te vragen wat er eigenlijk met zijn benen is gebeurd? Marco vertelt dat hij in 2009 erg depressief was. 

Eenzaam dwaalt hij langs het spoor richting Rijswijk. Als er een trein aankomt kijkt hij nauwelijks op. Deze trein kan onmogelijk op tijd stoppen en Marco gaat niet opzij… Snel maakt hij een grapje dat hij daarna tenminste wel zwart kon rijden zonder treinkaartje. Misschien mag hij nu voor de helft van de prijs mee ? 

Dan loopt kunstenares Thea voorbij met haar speelse bordercollie. Als Lola haar bal vlak voor de voeten van Marco neerlegt, moet ik lachen, Dat kan hij toch helemaal niet ! Plotseling komt Marco overeind uit zijn stoel, hij wankelt heel even, raapt de bal op draait zich om en gooit hem een eind weg. Ik ben stomverbaasd dat Marco zo kan balanceren op twee protheses en zo mobiel is zonder zijn eigen benen. Lola legt de bal netjes voor de voeten van Marco en hij demonstreert nogmaals zijn bewegelijkheid. Als sportleraar weet ik precies welke spieren nodig zijn bij deze samengestelde beweging van buigen, bukken, roteren, aanspannen en lanceren.

Even later loop ik langs de branding en denk aan het leven van Marco. Ik staar over de groene golven, en stel mij voor dat er een noodgeval is op het strand. Onverwacht spingt Marco uit zijn stoel om een drenkeling te redden. Of stel je voor dat er deze zomer een enorme duinbrand ontstaat. Strand paviljoen de Kwartel staat in vlammen en onze hond zit gevangen en piept angstig om hulp. 

SuperMarco staat op uit zijn wagen zonder zich te bedenken. Met reuzenstappen op zijn titanium benen baant hij zich een weg dwars door de vlammen. De zolen van zijn schoenen knetteren, vonken schieten weg maar hij loopt vastberaden door en neemt onze angstige viervoeter in zijn armen en redt hem uit het razende vuur.

Load Shedding

Al ruim voor vertrek van dit lustrum denk ik aan de geschiedenis van Zuid Afrika en ongelijkheid. Het dikke boek van Mandela ligt naast mijn bed ik heb er nog geen letter in kunnen lezen . Wij reizen in onze privé  bus dwars door Kaapstad,  beklimmen de Tafelberg , Fietsen  Chapmans peak op en zwemmen tussen zeeleeuwen. Vandaag zien we een stukje van de townships. Maar wel met lokale gidsen want de echte township komen we niet in. Hoge elektriciteits palen staan als scheepsmasten tussen de aluminium shacks. De daken van golfplaten glinsteren in de zinderende zon. Rij, na rij na rij . Een spin van zwarte draden verbindt deze shacks met elkaar voor stroom en tv  

Honderden, duizenden miljoenen Zuid Afrikanen wonen in een kokende metalen hut. Een witte satelliet schijf op het dak schreeuwt in stilte om hulp. Het power netwerk van dit land is ontoereikend voor 70 miljoen mensen . Het load shedden staat symbool voor de verdeling van macht en geld tussen zwart en wit . Nergens is die verdeling zo schrijnend en ongelijk als in Zuid Afrika. Dagelijks tussen 1600 en 1800 u of snachts tussen 0200en 0600u wordt de stroom ️ gewoon uit gezet. Dan ben je een paar uur afgesloten. Ik zie vrouwen en kinderen zitten in de hitte onder de golfplaten en vraag mij af hoe je hier in godsnaam kunt wonen . Wanneer het s’ nachts donker wordt of wanneer het regent en de township verandert in een open riool van vuilnis modder en uitwerpselen. 

Toevallig zitten wij op dat moment in een vier sterren restaurant La Colombe aan een elf gangen menu met eetbare rozen  en geschaafd ijs. Wanneer de stroom uitvalt merkt de witte rijke bevolking er weinig van. Achter ons horen wij een enorme aggregaat heel zachtjes shedden.

Cranio Frontaal

Michiel fietst vlak voor mij. Hij is lang en zit hoog op zijn coole Koga Beachracer, ik staar naar zijn rechte rug. Plotseling wijkt hij scherp uit naar rechts. Een fractie van een seconde kijk ik in de verbaasde ogen  van een aanstomende tegenligger. Voor ik iets kan doen lig ik op het asfalt. De klap is genadeloos, twee zware mannen lichamen klappen in volle vaart op elkaar. Ik heb het treintje van vier wielrenners totaal niet aan zien komen. Ik zie een beetje zwart voor mijn ogen en er hangen draden uit mijn helm. Verdwaasd sta ik op en loop naar mijn tegenligger die op de grond ligt naast het pad. Hij ziet er ernstig gewond uit met bloed bij zijn oor, tanden door de lip, rode striemen bij zijn nek, hij blijft lang in de berm liggen. 

Ik zet mijn fiets aan de kant en leg mijn ketting er weer op. Gelukkig staat mijn tegenligger nu op en komt naar mij toe. 

Lesly is rustig en sympathiek, wij informeren naar elkaars schade, wisselen naam en telefoonnummers uit en wensen elkaar een goede rit. Eerst wil ik nog een flink stuk verder fietsen naar Maassluis maar Michiel moet op tijd terug zijn, en bij de zandmotor keren we toch maar om. Met deze wind in de rug begrijp ik nu ook waarom die mannen zo hard gingen. Eenmaal thuis ga ik douchen en smeer een broodje. De barst in mijn fietshelm is indrukwekkend maar ik doe een dag lang alsof er niets aan de hand is. Eigenlijk komt de pijn pas in de loop van de week naar boven. Ik kan mijn nek niet meer draaien krijg een paarse plek op mijn heup,ontdek  een schaafwond aan mijn elleboog en mijn hele lijf is stram en stijf. Maar ik ontken dat er iets aan de hand is. Todat ik vrijdag bij onze fysio Cranio sacraal therapeute Els Koning op de tafel ga liggen. Onder haar magische handen gebeurt er plotseling van alles. Ze zet alle organen weer een beetje recht, buigt mijn kniëen, duwt mijn heupen en wanneer ze haar zachte handen onder mijn nek en achterhoofd legt begin ik te trillen en komt er een golf van emotie over mij heen. Mijn hoofd en nek beginnen te trillen,tranen  stromen en alle emotie komt er uit. Wat is er met jou aan de hand? vraagt Els verbaasd.  Ik , ik,  wil nog helemaal niet uit het leven stappen!  Door een stom fiets ongeluk zeg ik snikkend. Geduldig legt Els mij uit dat mijn lichaam de shock moet verwerken en deze als een golf door mij heen gaat naar mijn rug en andere organen. Ik besef nu eigenlijk pas dat ik bij een dergelijke val dood had kunnen zijn. En zeker als ik geen helm op had. Ik haal opgelucht adem. Ik moet wel bijzondere bescherm-engelen hebben dat ik er zonder kleerscheuren vanaf gekomen ben. En Els is daar zeker één van. Gelukkig heb ik geen bord voor mijn kop, en stap ik morgen vrolijk weer op mijn fiets, want die mankeert wonderbaarlijk helemaal niets.

Disylexe ?

Las je dt knut lzeen, hb ij nee bijzndoer beirn. Stchels 55% van de mnesesn kuennn dta. De vrmoognes van de mneslekije geset zijn idurnkwkekned, vlognes nee odrnezeok van de uinervtistiet Cmabrigde. Het mkaat neit uit in wlkee vgloodre de lttreers in het wrood saatn. Het eigne blkagenerije is dat ertese en de ltatsae ltteer op de jstueie paltas saatn. De rset kan een rmomejtle zijn en je knut het tcoh zdnoer porbmleen lzeen. Dat kmot odmat het mnseleijk beirn een worod neit ltteer voor ltteer vrwkeret, maar zite als een gheeel. Vrebzwingaekkned, nwietaar? We knnen zinnn ok lezen zondr lle klnkrs. Ht is ds nt erg om sms een lttr te misse of bj t vgoene. Je knut ook gwoeon je hle bolg porbreen op dze mnaier te sfrijchvn. Er si nksi msi mt juow beirn hoor, je hbt genoow nee gdoe cennoctie vn ej lnkier en rcheter hersnehleft. En asl tid amlleaal abadacbra vor j is en d ltetrs nu vor je eogn bgnngen te dzuielln, dnk dn evn n de mnsn di dt ekel dag erraven bij ekle tekst, ekl beok en geechrsvn wrood . Michissen juow znoon, n dechtor n zjuse of breorjet die het meolijk hft op schol, mr gene hlp druft te vargnen mdat hij zch scmht vor zn enouvige vrom vna disylexe.

Huis Arrest

Ik herinner mij nog goed dat mijn ouders naar een artistiek feest gingen Pulchri Studio te Den Haag. Drie wilde jongens moesten thuis in het gareel blijven, onder het toeziend oog van een strenge oppas met weinig ervaring en nog minder autoriteit. De hopeloze maatregelen van onze regering om de verspreiding van het covid virus tegen te gaan geven mij precies dit zelfde gevoel. Onze regering doet wel haar best maar de maatregelen die ze neemt zijn net zo wanhopig en willekeurig. Ze weet heel goed dat het huis ieder moment afgebroken kan worden en de onbekwame oppasser dan volstrekt machteloos staat. De kinderen en tieners die normaal hun energie zouden richten op elkaar, fast food en veel scherm tijd hebben nu plotseling een nieuw en dankbaar slachtoffer. Ze voelen haarfijn aan dat er grenzen opgezocht kunnen worden zonder dat dit gevolgen heeft. De situatie wordt steeds erger, wanneer de oppas in haar wanhoop besluit om steeds nieuwe regels te bedenken, dat wij het huis niet uit mogen en om 9 uur in bed moeten liggen, dat wij afstand van elkaar moeten houden en dat wij niet in groepjes bij elkaar mogen komen. Dit geeft ons een aantal duidelijke doelen: om stiekem uit te breken en met een flinke groep vrienden in een parkje af te spreken en te kijken wat er  dan precies gebeurt. Wij staan nu met heel de derde en vierde boven op de heuvel van het parkje in Aerdenhout. Er is knalharde muziek en het is supertof en alleen coole mensen doen mee en boven aan de heuvel staat de bovenbouw te wachten tot een of andere suffe boa ons betrapt.

Dan plotseling worden we omsingeld door vijf politie busjes en iedereen rent een andere kant op en probeert te  ontsnappen. Het is focking real en spannend. Sommigen duiken in de bosjes en anderen proberen weg te rennen terwijl agenten‍ ons proberen te omsingelen of arresteren, probeer daar maar eens aan te ontsnappen. Wat een vet spel, levensecht en veel leuker dan ‘'Wie is de Mol"

Dan blijkt dat de oppas helemaal geen duidelijke afspraken heeft gemaakt met onze ouders. Het laatste stukje van haar gezag stort in, wanneer een rechter vonnist dat de oppas eigenlijk alleen mag optreden in noodsituaties zoals oorlog of een natuurramp. Je hoeft geen rechtsgeleerde te zijn om te begrijpen dat de juridische constructie van deze Noodwet wankelt als een kaartenhuis. De politie meldt ondertussen dat ze vanavond niet kunnen handhaven en geen bekeuringen meer zullen uitschrijven. Onze oppas probeert nog via de buurman R haar gezag terug te winnen, en als wij niet luisteren dreigt ze met huisarrest. Wij lachen haar uit en weten dat onze buurman R.van State vindt dat wij gewoon buiten mogen spelen na 9 uur en dat dit werkelijk niets bijdraagt aan een oplossing tegen een besmettelijke ziekte of Pandemie.

Dan komen mijn ouders thuis van het feest, ze kijken een beetje verbaasd naar de staat van chaos waarin het huis verkeert. Ze hebben duidelijk een drankje op maar daar zegt niemand iets van. Wij trekken pyjama’s aan en vertrekken zwijgend naar boven, het avontuur is voorbij, de lessen zijn geleerd. Geef nooit verantwoordelijkheden of bevoegdheden uit handen aan onervaren oppas, boa's, handhavers. Als ouders moet je de opvoeding zelf doen, en als regering je boontjes zelf doppen.  Wanneer je een kleuterjuf inhuurt kun je ook kleuter gedrag verwachten. Zo en nu gaan jullie naar bed !

The Chef with the dragon 🐉 tattoo

Pandelis sits on his high stool overlooking the road, he is smoking a thin sigaret 🚬 and stares  in deep thought. This chef is the master of Greek cuisine, the Jonny Depp of the kitchen in his restaurant AAA  In Agios Konstantinos.  He even looks like a pirate 🏴‍☠️ with his black bandana and little beard , Right now he is making funny faces at me .🤪

We have a special privilege today we are Invited to the chefs domain for a glimpse of his best kept secrets: the preparation of some typical Greek dishes, the spices and herbs he uses and the magic he creates with the amazing combination of flavors.To be honest I am not a connoisseur of haute cuisine and also not a person who writes food reviews but this is an experience you can not miss, or maybe I should not tell you ? 

Like in fairytales I never understood when Joris finally finds the dragon 🐉  hiding in a cave  why would he run back to the village and tell everyone ? Then upsetting all the people just to try and mobilize everyone to see who is brave enough to fight it ?  I mean if you are lucky enough to encounter a dragon 🐉 in your  lifetime, wouldn’t it be better to keep this secret and visit this mythological creature a few times by yourself and learn from it  maybe ? 

We sit at our regular table in the restaurant, and wonder what he is going to cook for us today. His stuffed goat is famous in fact all the meat dishes on the card are so delicious very juicy, tasty and delicately combined with only local herbs and spices. Lamb with rosemary or chicken with orange and local wine. Of course the Moussaka and Pasticcio are phenomenal, And not least the huge salads are a colorful piece of Art every time.

Behind the window we can see the flames 🔥 lighting up high. By the shadows it looks like the chef is fighting his furious dragon, and in fact he is fighting. Because AAA restaurant does not have sea view, and it is not located in a touristic hotspot or on a crowded boulevard. It is hidden like a cave on the road from Kokkari to Karlovasi. You have to look for it and taste it and this can only happen if you are lucky enough someone has shared this secret with you.

Dreadlock Holiday Samos

Wij drinken frappe met een vriendin in Vathy, we lopen door de straten van Samos stad langs de minimarket achter Marjolijn aan. Iedereen groet haar ze loopt dit stuk elke dag. Marjolijn werkt niet voor een NGO, ze helpt de vluchtelingen uit eigen initiatief zonder protocol of organisatie. Ze legt contact en doorbreekt het isolement en loopt vanzelfsprekend het kamp binnen. Door het hoge ijzeren hek direct naar rechts langs het officiële deel van containers en wc blokken achter prikkeldraad . Hier wonen 40 man in elke container met de TL verlichting 24 uur aan. We schuifelen langs een betonnen muur en dan links omhoog volgen we een klein vies stroompje met modder en plastic afval. De stank van rottend vuil komt ons tegemoet. De dames bedekken het hoofd met een doek. We klimmen hoger en komen in het tentenkamp. Iedereen heeft met houten stokken en zeildoek een eigen huisje gebouwd. Het plastic is vastgezet met een spijker door een blauwe flessendop als punaises.  Alle nationaliteiten zijn vertegenwoordigd  de mensen groeten ons vrolijk de sfeer is ontspannen. Wij klimmen door naar Gambia naar het huisje van Yorro.  Deze tent is stevig gebouwd en op palen gezet dus niet in de modder. Hij heeft pallets gebruikt en alles vastgezet met schroeven. Er is zelfs een soort keukentje, en hij heeft met vlonders een terras gemaakt. Ik loop nog een stuk verder door het kamp met Marjolijn en leer steeds meer over het kampleven en corruptie van de Griekse overheid. Over de cruciale interviews van de vluchtelingen bij de asielaanvraag waar een tolk moet vertalen en een jurist aanwezig is om alles goed op papier te zetten. Over de misverstanden, vergissingen en alweer de corruptie waar de tolk of jurist meer in zijn eigen zak steekt dan is afgesproken. Het is heel onwerkelijk om dit kamp gewoon binnen te lopen als een naive blanke tourist in een derde wereld dorp midden in Griekenland 🇬🇷 Ik zie rijen huisjes, barakken achter elkaar, de wanden van doek en plastic en zeil. Een toilet is gemaakt van drie stokken met een vale groene slaapzak er omheen. De penetrante geur van urine prikt in onze neus 👃 
We lopen door de Arabische wijk, kinderen spelen op de grond. Mannen met baarden wandelen voorbij. Overal in het kamp zie ik kranen met waterpunten waar schoon drinkwater stroomt, aangelegd door Medecins sans frontieres. 
Groepjes vrouwen vullen enorme flessen schoon water en plaatsen deze netjes in een rij naast elkaar voor hun tent. Marjolijn vertelt dat alle mensen voedsel krijgen in bakjes kant en klaar uit de keuken elke dag of zelf ook koken. Zie je die blauwe bakjes daar overal op de grond ? Daar eten ze uit of gooien het eten weg en later gebruiken ze die nog op het vuur 🔥 wij lopen langs een open tent, een moeder met twee kleine kinderen doet een was, verlegen staren de kleintjes mij aan met grote bruine ogen 👀 Ik zwaai hello en krijg een voorzichtige groet van hen terug. Dan dalen we af naar Yorro waar een spontane trommelsessie begint. Gambia swingt en drumt tot zonsondergang 🌅 en ik doe mijn best om het ritme te houden en de dikke rat bij mijn voeten niet te zien.  Wij stoppen om 8 uur voor het avondgebed van de moslims en bedanken alle jongens voor de muziek. Langs de tenten dalen we weer af naar beneden, het is nu veel drukker overal. Ik voel mij bekeken en kwetsbaar als blonde westerling met zijn witte overhemd in de schemering. Maar iedereen is vriendelijk of begroet zwijgend We lopen nu via de officiële uitgang door de hekken, ik zie kinderen huilend op een smerige wc en groepjes donkere mannen gehurkt zitten op stoepjes. Dan verlaten we het kamp en lopen Vathy weer binnen langs mooie winkels en over het centrale plein vol Grieken die feetelijk eten en drinken aan tafeltjes rondom het beeld van de enorme leeuw. We hebben nu zelf ook honger en halen een broodje Gyros bij de haven. Een felle bliksemflits verlicht de horizon en de donder komt dichterbij. De eerste druppels vallen eerst voorzichtig en flauw maar al gauw stort de regen naar beneden. De straat staat snel blank en Yorro kijkt bezorgd. Ik moet denken aan zijn huis, aan al die tenten met gaten, aan het vuil, de pies, de stront, de ratten, de modder en alles wat nu naar beneden spoelt. Ineens staat onze taxi voor de deur, we nemen afscheid en rennen door de stromende regen de taxi in. De taxi brengt ons veilig thuis door de storm. Ik staar uit het raam en zie de grote ogen van de kinderen voor me, die verlegen naar mij zwaaiden en nu koud en nat bij hun moeder op schoot kruipen, schuilend onder een lekkend plastic zeil terwijl een rat zich een weg naar binnen knaagt.